De ruimte in

De laatste tijd word ik me erg bewust van de ruimte. Hiermee bedoel ik niet alleen de ruimte, als in het heelal, maar ook de ruimte in en om mezelf heen.

Waar het voor mij altijd zo logisch was dat in de ruimte van het heelal alles kon ontstaan, was het eerder in mijn leven totaal onlogisch dat er van alles kon ontstaan in de ruimte in om mij als mens heen. In deze blog deel ik wat over mijn proces met betrekking tot de ruimte.

Sinds een achttal maanden ben ik mezelf als coach, trainer en psycholoog neer probeer te zetten. Hoewel dit zich stap voor stap steeds meer aan het manifesteren is, merkte ik dat ik mezelf ook nog aan het afremmen was. Maarja, wat is afremmen? En hoe ziet dat eruit? Hoort dat er niet gewoon bij? Dit waren vragen die dan in mijn hoofd opplopten. Ergens voelde het alsof er iets uit me wilde, maar er geen plek was waar het naar toe kon. Ik wist niet zo goed wat ik hiermee moest, dus ik probeerde te ervaren wat deze struggle met me deed, tot dat er begin deze week een kwartje viel.

Al geruime tijd merk ik dat mijn omgeving me spiegelt op verschillende thema’s die voor mijzelf zeer relevant zijn. God zij dank liet deze spiegel me zien dat ik had wat te doen met het thema ruimte. Hoewel dit in mijn jeugd een groot thema was, legde ik niet direct de link dat dit nu ook nog wel eens een thema kon zijn. Tot dat mijn spiegel van zich liet spreken. Vanuit alle uithoeken liet mijn omgeving zien deze in meer of mindere mate graag ruimte willen ervaren met betrekking tot mij.

De boodschap die mijn omgeving mij spiegelde, liet mij zien dat ik niet alleen voor ruimte naar buiten gevraagd werd, maar ook voor ruimte naar binnen. Ruimte voor mezelf, voor mijn binnenwereld. Maar wat is dat dan die ruimte? En waarom gaf ik mezelf dat dan kennelijk niet voldoende? Ik kan hier een abstract of geheimzinnig antwoord op geven, maar ik blijf graag bij mijn eenvoudige waarheid: de ruimte is nieuw voor mij, en dat vind ik spannend.

De ruimte is leeg, en in die zin een veld van mogelijkheden. Oneindige mogelijkheden, die zich ieder moment in onze realiteit kunnen manifesteren. In zekere zin staat de ruimte voor mij voor het onbekende. En tja, de mens heeft in zekere zin een haat liefdes verhouding met het onbekende. Aan de ene kant worden we er toe aangetrokken, maar wanneer het dichterbij komt maakt het ons bang. We hebben er geen controle op, we kunnen met geen zekerheid zeggen wat de ruimte ons in de toekomst gaat geven.

De universele haat-liefdes verhouding met de ruimte heeft mij mijn hele leven sterk bezig gehouden. Al als kind wou ik het onbekende graag leren kennen, en iedere keer als het zich liet zien rende ik er voor weg. De grap was dat ik het lang niet altijd door had. Nu mijn spiegel mij voorhoudt dat ik iets te doen heb met ruimte zie ik het als een uitnodiging om de ruimte op te zoeken en te verkennen. Het zet me in beweging. Een beweging waarna ik mijn leven verlang. Een beweging die mij mezelf laat uiten.

Een beweging die mij vervulling geeft.

Eerder in mijn leven (nog niet zo lang terug), toen ik nog niet bewust was van mijn angst voor de ruimte, vulde ik alle ruimte in mijzelf op. Wanneer de ruimte me onzeker maakte probeerde ik controle te krijgen om de ruimte, door deze in te vullen met denkbeelden, schijnbare voorspellingen van de toekomst die mij houvast moesten bieden. En natuurlijk moest ik deze toekomstbeelden van mezelf vervullen. De ene keer lukte dit, en de andere keer ging ik snoeihard op m’n bek. Maar wat er ook gebeurde, ik haalde er meestal geen vervulling uit als ik vanuit controle handelde. En om de vervulling is het me juist te doen!

Ik vertelde net over het kwartje dat begin deze week viel. En dat kwartje kon vallen in de ruimte die er in mij was ontstaan. Ik besefte me dat er alleen maar ruimte om mij heen kon zijn als deze ook in mijzelf was. Immers, alles om mij heen is een spiegel van wie of wat ik van binnen ben. Na een diepgaand gesprek op de maandag  werd het me duidelijk dat het belangrijk is om de ruimte in mezelf ervaren, en dat er in deze ervaring van ruimte dingen geboren kunnen worden. Eigenlijk net zoals er in het heelal van alles geboren is en wordt.

De sleutel tot het ervaren met de ruimte in mezelf is eentje die zo voor de hand liggend is, dat ik er heel vaak overheen gekeken heb. De ruimte waar ik het nu over heb is de lucht die we inademen. Op het moment dat ik lucht inadem voel ik letterlijk ruimte ontstaan in m’n buik. Het ervaren van in en uitademen via mijn buik helpt me om me te focussen op de ruimte in mezelf. Nu ik me sinds een paar dagen op mijn buik ademhaling richt merk ik dat ik de ruimte in mezelf makkelijker kan omarmen.

Waar ik eerder uit onzekerheid de ruimte in mezelf ging opvullen door controle uit te oefenen op de toekomst, richt ik me nu op mijn ademhaling en ervaar ik de ruimte. Het boeiende is dat ik in twee dagen tijd meer ruimte om mezelf heen ben gaan ervaren. Vanuit deze ruimte kan ik spontaan handelen waardoor ik meer vervulling ervaar. Aan de ene kant is het letterlijk de ruimte die me van binnen vervuld (ik ervaar letterlijk hoe de lucht mij opvult). En aan de andere kan ik me door de ruimte om me heen mezelf zijn en doen wat dan goed voelt, waardoor ik ook voldoening ervaar. Dit voelt erg goed!

Wat ik dus eigenlijk heb geleerd is dat er eerst ruimte nodig is om iets te laten ontstaan. Wanneer er maar niets lijkt te ontstaan, kan dit een aanwijzing zijn dat er wellicht niet voldoende ruimte is. En dan is het de vraag wat je nodig hebt om de ruimte voor jezelf te creëren. Mocht dit bij jou resoneren, dan kun je ook eens proberen om je buik ademhaling bewust te ervaren. Doe dit juist op de momenten waarop je merkt dat je vast schiet in je gedachten, krampachtig controle probeert te hebben, of iets wilt forceren. Just follow your breath. En wees niet gevreesd, je ademhaling laat je nooit in de steek! …zo lang je leeft 😉

Blog

Het laatste nieuws