We vragen ons allemaal wel eens af of we werkelijk onszelf zijn. In deze blog leer je over de verschillende lagen waaruit we bestaan en hoe je dichter bij jezelf kunt komen.
Wat ons mensen allemaal verbind is dat we een vader en een moeder hebben. Na negen maanden in de buik van onze moeder gegroeid te zijn is het zo ver, we worden op de wereld gezet. De geboorte is ongetwijfeld een van de meest intensieve gebeurtenissen in ons leven, waarbij we onszelf flink tegen komen. De heftigheid zit hem er voornamelijk in het feit dat we erg kwetsbaar en afhankelijk zijn. Deze afhankelijkheid maakt dat je als baby je veilig willen voelen bij je moeder en vader. Immers, als zij niet voor je hadden gezorgd, was je binnen de kortste keren dood gegaan. Het is dus als baby van levensbelang dat je een veilige verbinding met je ouders aangaat. Dit maakt dat een baby z’n blik volledig naar buiten richt, op z’n ouders. Met als gevolg dat je als baby erg gevoelig bent voor allerlei vormen van informatie van je ouders. Hieronder vallen onder andere goedkeuring en afkeuring.
Wanneer een baby pas geboren is staat deze nog dicht bij zichzelf en is daarmee in verbinding met z’n essentie. Immers, als baby ben je nog niet geprogrammeerd door je ouders en de rest van de maatschappij. Het in verbinding staan met je essentie betekent dat je in contact staat met je eigen levensenergie, creativiteit en bron van geluk. Je kent het, wel zo’n dag waarop de zon schijnt, je voelt je lekker, en alles lijkt vanzelf te gaan! Dit is zo’n dag waarop je in contact staan met onze essentie. Hoe meer je jezelf bent, hoe dichter je bij je essentie staat, hoe gelukkiger je door het leven gaat. En ik ben er zelf van overtuigd dat dit ook op gaat voor onze gezondheid. Wanneer je trouw bent aan jezelf, en jouw levensenergie vanuit je essentie vrij door je lichaam laten stromen, is het in mijn ogen logisch dat dit ook een positieve werking heeft op lichaam en geest. Daarom is het zo fijn, en ook van vitaal levensbelang, om in contact te staan met je essentie, je bron van levensenergie. Het goede nieuws is dat hiermee als baby al op de wereld wordt gezet.
Maar waarom ervaren we onze essentie dan niet altijd? Deze is immers toch altijd aanwezig? Zoals ik net vertelde waren we allemaal als baby erg afhankelijk van onze ouders, waardoor we onze blik naar buiten richtte en onder andere gevoelig werden voor goedkeuring en afkeuring. Stel je eens voor, je bent een baby of net wat ouder, en je ervaart je eerste gevoelens van afwijzing. Wat zou dit met je kunnen doen? Ik denk dat ik voor de meeste baby’s spreek, als ik zeg dat dit enorm heftige doodsangsten teweeg brengt. Aangezien een werkelijke afwijzing van je ouders ook je dood zou betekenen en dit is natuurlijk niet wenselijk… Als je nu terug kijkt zou je misschien kunnen denken: “Ja, maar ik werd heust niet echt in de steek gelaten”. En ja, met je relatieverings vermogen van nu, kun je dat inderdaad stellen. Echter wanneer je een baby bent kun je dat niet. Sterker nog, je hebt niet eens het vermogen om een heftige emotie als een doodsangst te verwerken. Dit maakt dat je als baby al begint om dit soort heftige emoties daarom maar op te slaan. Op deze manier verzamel je langzamerhand een laag van heftige emoties of trauma om je essentie heen. Deze laag noem ik de wond. En je wond is een laag waar je al vanaf je baby tijd, niets mee te maken willen hebben.
Naarmate we als kind ouder worden, worden we steeds slimmer om onze wond te vermijden en niet groter te laten worden. Dit doen we onder andere om ervoor te zorgen dat we ons niet afgewezen voelen door onze ouders. Immers, we zijn als de dood om afgewezen te voelen. En zolang onze blik naar buiten gericht is op onze ouders, voelt een afwijzing dodelijk. Dus we ontwikkelen een ego-structuur. Een ego-structuur heeft maar een doel: het voorkomen dat de wond groeit en ervaren wordt. De ego-structuur kan in drie onderdelen opgedeeld worden: 1) regels, 2) gedrag en 3) het imago. Allereerst bedenken we allerlei regels en overtuigingen waar we ons zelf als kind aan moeten houden, zodat we de kans verkleinen om afgewezen te worden door onze ouders. Een regel die ik zelf vaak hanteerde was dat ik aardig moest zijn. Logischerwijs ga je je als kind ook aan je regels houden. In mijn geval betekende dat ik me in veel gevallen als een aardig kind probeerde te gedragen, zodat ik geen afwijzing om de oren zou krijgen. Wanneer je als kind maar lang genoeg bepaald gedrag gaat vertonen, vorm je een bepaald imago op basis van dat gedrag. In mijn geval was dat: ik ben een aardig kind. Tja, en wanneer je geloofd dat je jouw imago bent, kun je jezelf afvragen in hoeverre je nog ‘jezelf’ bent.
Verre weg de meeste mensen hebben een rijke schatkist van imago’s die ze continu in hun leven inzetten om te overleven. We willen namelijk vanaf onze geboorte niet de doodsangst van afwijzing ervaren, omdat we nog steeds, emotioneel gezien, geloven dat we daadwerkelijk doodgaan bij een afwijzing. Dit maakt dat we als zelfs als ‘onafhankelijke’, ‘volwassen’ mensen, nog steeds gericht zijn op overleven en onze blik gericht hebben op anderen. Zonder dat we het weten zijn we in de loop van ons leven steeds verder afgeraakt van ons zelf, onze essentie met diens levensenergie, creativiteit en geluk. En dan is het niet gek dat er veel mensen zijn die zich leeg voelen, burn-out gaan of op zoek gaan naar de zin van het leven. Want waar doe je het immers nog voor, als je jezelf bent kwijtgeraakt door het overleven? Wat maakt het leven nog vervullend als je je eigen bron van kracht en geluk niet of nauwelijks meer kunt ervaren?
Toen ik zelf erkende dat mijn leven leeg begon te voelen was dat erg confronterend. Ik was een student van 21 jaar oud en snapte niet wat me overkwam. In eerste instantie schaamde ik me voor dit lege gevoel en zocht ik hulp bij diverse psychologen. Het was fijn voor me om m’n verhaal kwijt te kunnen, echter bracht dit me niet dichter bij mezelf. Dus ik bleef mijn vervulling buiten mezelf zoeken. Het wilde leven dat hier een tijdje uit voort kwam was even leuk, totdat ik ook hierbij begon te voelen dat dit niet was wat ik werkelijk wilde. Vanaf 2015 had ik verschillende intense ervaringen, waaronder een Ayahuasca trip, en begon er langzaam iets te verschuiven. Destijds had ik nog niet de woorden om te beschrijven wat er met mij gebeurde. Nu beschrijf ik dit als het naar binnen keren van de blik. Je weet wel, die blik die we in eerste instantie naar buiten gerichten als baby. Dit resulteerde in een transformatie waarbij ik steeds meer bewust werd van wie ik was, en wat ik wilde. Maar dat niet alleen, ik kwam en kom nog steeds allerlei pijn tegen uit mijn wond. Het is namelijk onvermijdelijk dat je alle pijn, die je hebt opgeslagen in je wond, een keer moet verwerken (in ieder geval, als je er voor kiest om te leven, en dus stopt met het vermijden van je wond aan de hand van je ego).
Ik heb gekozen om dit leven te ‘leven’ en niet meer te overleven. Dat neemt niet weg dat ik gestopt ben met overleven. Er zitten nog steeds ego-patronen in mijn leven die maken dat ik overleef. En dat is ook niet zo gek, aangezien ik ook nog steeds onverwerkte pijnen in mijn wond heb zitten, die maken dat ik probeer te overleven. Echter ben ik er van overtuigd dat ik in alle overgave, stapje voor stapje mijn wond onder ogen mag komen en deze liefdevol te erkennen. Alleen dan kan deze oplossen en kan ik ook weer een ego stuk loslaten, wat me tegen dat specifieke wondstukje beschermde. Het mooie aan dit proces is dat ik steeds meer begin te ervaren in mezelf. Niet alleen de wond die ik tegen kom, maar ook mijn essentie. Het komt steeds vaker voor dat ik kan genieten van mijn essentie en mezelf super voel. Op zulke momenten voelt dat echt als een mooie beloning voor de dappere stap die ik in 2015 heb gezet: het naar binnen keren van mijn blik.
Hoe doe je dat dan, dat naar binnen keren van je blik? Het naar binnen keren van je blik is geen trucje wat je kunt leren. Waar het om gaat is dat je bewust bent van het Hier-en-Nu. Hiermee bedoel ik dat je in dit moment ervaart wat je in je lichaam voelt. Wanneer je vaker bewust wordt van je binnenwereld, begin je langzaam te beseffen voor welke pijnen je weg loopt. Je gaat zien hoe je wilt leven, en wat je nog maakt dat je bezig bent met overleven. Zolang je eerlijk bent naar jezelf, en hier trouw naar handelt, zul je zien dat je steeds meer jezelf wordt en dat waar je naar verlangt al in jezelf aanwezig is. Namelijk in jouw essentie. Het vraagt veel moed, geduld, compassie, toewijding, vallen en opstaan en overgave om dit pad te bewandelen. Er zijn immers geen garanties en je bent zelf volledig verantwoordelijk voor je eigen pad. Echter, als je het jezelf gunt om dichter bij jezelf te komen, en je gaat hier voor, dan geef je jezelf het grootste cadeau geven: een leven waarin je leeft!
Ik ben vandaag de dag nog steeds erg blij dat ik heb gekozen om te leven. En dit geeft me regelmatig mooie gevoelens, ervaringen en inzichten. Het is grappig om te merken dat sinds ik ben gaan leven, ik steeds meer uit een soort verkramping kom. Het is net alsof ik steeds weer een (ego/wond) laag af pel waardoor ik mezelf nog vrijer kan bewegen. Wanneer ik om mezelf heen kijk zie ik dat ik niet de enige ben die dit aan het doen is. Er zijn steeds meer mensen die er voor kiezen om er mee te stoppen om hun leven te lijden. En in plaats daarvan hun eigen leven gaan leven.
Mocht jij je geïnspireerd voelen door dit verhaal, dan wens ik je veel moois toe op je pad. En mocht je willen weten hoe je jezelf kunt helpen om stappen te zetten op dit pad, dan raad ik je aan om het onderstaande lijstje te bekijken. Wellicht heb je er wat aan 😉
Hieronder een lijstje met activiteiten waarvan ik zelf heb gemerkt dat ze mij en anderen dichter bij onszelf brengen:
- – Meditatie
- – Groepswerk
- – Ontwikkelingscoaching bij Van Vink Naar Vonk
- – Yoga
- – Ademwerk
- – Lichaamswerk
- – Tantra
- – Ayahuasca
- – Truffel microdosing
- – Eerlijke gesprekken met mensen die je vertrouwd
- – Dagboek bijhouden
- – Bidden/ je wensen erkennen en in tegenwoordige tijd uitspreken
- – Erkennen waar je dankbaar voor bent
- – Gezond en bewust eten
- – Last but certainly not least: Alleen zijn